Jest to jeden z nielicznych parków narodowych nie porośniętych lasem. Zamiast kniei zachwycają tu dzikie starorzecza, bagna, podmokłe łąki i zarośla. Trzciny, drzewa i krzewy parku oplata gęsta sieć pnącego kielisznika i chmielu. Wierzby pokryte chmielowymi szyszkami wyglądają na pierwszy rzut oka jak rośliny rodem z tropikalnej dżungli. Park wzięły w posiadanie wodne i błotne ptaki. Pośród około 250 gatunków ptaków można tu zobaczyć 4 gatunki perkozów, 8 gatunków kaczek i 5 chruścieli. 26 gatunków ptaków, które w Parku zakładają gniazda należy do zagrożonych wyginięciem. Jest między nimi wodniczka, derkacz, bąk i bączek, a także rybitwa czarna, tutaj widywana niemal co chwilę. Jesienią Park jest noclegownią dla 200 tysięcy migrujących gęsi. Na zimę przylatuje tu 2,5 tysiąca łabędzi krzykliwych. Kostrzyński Zbiornik Retencyjny jest miejscem, w którym ptaki wodne wymieniają lotki stając się na pewien czas bezbronnymi nielotami. Ponieważ pierzy się tu ponad 12 tysięcy ptaków, pióra gęsto ścielą się pod nogami. Pamiątką po dawnych lasach łęgowych są rozrośnięte do wielkich rozmiarów samotne okazy wierzby białej. Najbardziej typowymi zbiorowiskami roślin są szuwary, łąki pokryte dywanami różnobarwnych mocno pachnących ziół i krzaki rosochatych wierzb. Cennym okazem jest chroniony storczyk krwisty. Rośliny z południowej części Parku potrafią radzić sobie z wielomiesięcznym zalewaniem przez wodę. Lustra wody opanowuje kilka gatunków błyskawicznie rozrastającej się rzęsy wodnej. Zwykle myślimy, że jej zielony kożuch tworzą drobne, płasko leżące na wodzie listki. Nic podobnego! To spłaszczone fragmenty zielonych pędów rzęsy. Lilie wodne, grążel żółty i grzybienie białe nadają rozległym wodom medytacyjny charakter. W mule, przy brzegach cofających się wód co roku wczesnym latem kiełkują jednoroczne rośliny, np. szarota błotna i łoboda oszczepowata, tworzące gęste darnie. Bobry budują tu żeremia większe niż gdziekolwiek. Nie niepokojone przez nikogo pokazują cały swój inżynieryjny kunszt. Nory kopią w stromych brzegach rowów na północy parku, czyli w znacznie suchszej okolicy, pośród rozległych łąk. W rozlewiskach nad Wartą żyją zębaci drapieżcy: szczupaki. Żaby śmieszka i wodna latem dają koncerty na bardzo wiele głosów. W parku nie ma żmij, za to sporo jest lubiących pływać zaskrońców. Niedaleko ujścia Warty widywany jest przybysz z dalekich Chin: krab wełnistoszczypcy. Mimo zalewów wód doskonale radzi sobie w Parku aż 100 gatunków pająków. Niektóre z nich przystosowały się nawet do okresowo podwodnego trybu życia. Budują z pajęczyn „akwalungi” wypełnione powietrzem i przeczekują w nich długie okresy wiosenno–letnich zalewów. Park to jedyne miejsce w Polsce, gdzie nawet zimą snuje się babie lato. Po przysypanych śniegiem łąkach, nad skutymi lodem starorzeczami w lutym przemieszczają się na pajęczynowych nitkach maleńkie pajączki. Doskonałą trasą dla zwiedzających jest tzw. „betonka”: betonowa droga długości 3 km prowadząca wzdłuż rzeki Postomii od strony Przyborowa.
Polska wakacyjna: Park Narodowy Ujścia Warty
2024-06-01
17:50
Południowa część parku, prawie połowa jego powierzchni, corocznie jest zalewana i tkwi pod wodą od kilku tygodni do kilku miesięcy. Roczne wahania wody wynoszą tu nawet 4 metry. Od marca do kwietnia, wielki, płaski teren zamienia się w spokojne lustro wody sięgające prawie po horyzont
i
