Polska na wakacje: Kampinoski Park Narodowy

Park jest przekładańcem, w którym pasy wydm rozdzielone są przez bagna i łąki.Pochodzenie nazwy puszczy, wziętej od miejscowości Kampinos, nie zostało wyjaśnione. Nazwa Cappinos, w zastępstwie wcześniejszego Białego Miasta, pojawia się w dokumencie z 1489r. Może pochodzić od łacińskiego campus noster – nasze pola, jak i od ludowego słowa kampa – kępa olch. Nie ma w Europie drugiego parku narodowego położonego tak blisko stolicy, czy wielkiego miasta. Trawy i drzewa trzymają w ryzach piaski i żwiry osadzone w pradolinie Wisły. Gdyby usunąć rośliny, wydmy zaczęłyby wędrować. U schyłku zlodowacenia wody naniosły na teren dzisiejszego Parku grube warstwy żwiru i piasku. Powstały wydmy o łukowatym kształcie, które już przed 12 tysiącami zasiedliły rośliny. Dwa wielkie wały złożone z nakładających się na siebie wydm zastygły na tysiąclecia przytrzymywane korzeniami i chronione przez pnie przed wywiewaniem. Największa wysokość jaką zdołały osiągnąć dwa wały tutejszych wydm to ok. 30 m. Pasmo południowe wydm ma długość ok. 35 km, północne 21. Kampinoskie bagna powstały w miejscach, gdzie korytom pra-Wisły odcięły odpływ skalne osady.Roślinność parku powinna być albo charakterystyczna dla wydm, albo bagienna, ale sprawę skomplikował lodowiec, a najwięcej zamieszania w parkowym ogródku zrobiły wędrowne ptaki. Park leży na trasie ich przelotów. Nasiona z odległych niekiedy miejsc, przemycane w przewodzie pokarmowym to jakby rodzaj uiszczanej przez nie opłaty tranzytowej, bo w KPN rośnie więcej gatunków roślin, niż w większości parków Polski. Samych roślin naczyniowych jest tutaj ponad 1200 gatunków (dla porównania: w parku Tatrzańskim jest ich 1000, w Białowieskim 725, w Biebrzańskim ponad 920). Roślinną ciekawostką jest przypominająca słup telegraficzny brzoza czarna, której gałęzie ustawione są prostopadle do pokrytego ciemną korą pnia. Pamiątkami z epoki lodowcowej są chamedafne północna, roślina rodem spod kręgu polarnego i zimoziół północny – delikatny, kwitnący na biało rezydent tundry. Za to wężymord stepowy i wisienka kwaśna są przybyszami z odległych stepów. Na bagnach rosną olchy o omszałych korzeniach. W XVI i XVII wieku tutejsze sosny – „masztowe”, wysokie i proste, były obiektem pożądania gdańskich szkutników. Dzisiaj 230 letnie okazy parkowych sosen mają prawie 30 m wysokości. Bory sosnowe porośnięte są jagodami, chrobotkiem reniferowym i wrzosami. Najbogatsze poszycie mają bory mieszane, w których obok sosen i dębów rosną graby, lipy, klony i wiązy. W bagiennych lasach olszy czarnej drzewa wyrastają w kępach na wysokich kopcach. Te „wysepki” to prawdziwe ogrody botaniczne z bylinami, paprociami i różnorodnością mchów. Bagna opanowały trzciny, skrzypy i łany kosaćca żółtego. Świetnie mają się tu pochodzące z hodowli łosie, bobry i rysie. 150 gatunków ptaków wysiaduje jaja, a 50 zagląda do parku w drodze na północ i południe. W niedostępnych, wilgotnych skupiskach olszy czarnej, wprost na ziemi budują gniazda żurawie. Czaple siwe mają w parku kolonię lęgową. Z łąk dobiegają głosy zagrożonego wyginięciem derkacza, a z nadrzecznych szuwarów równie rzadkiego świerszczaka.